Om ting kunne tale...

Da eg slutta i Aura Avis etter 24 år i redaktørstolen, tok eg ikkje med med meir frå kontoret enn at det fint fekk plass i ein handlepose. Det meste av minne som er verdt å ta vare på, har eg i hovudet.

I posen ligg to gjenstandar som på ulikt vis har affeksjonsverdi. Den eine er ein kniv som eg stal på teknisk avdeling første arbeidsdagen, slik at eg ulovleg og i strid med filmsatsparagrafen kunne utføre grafisk småarbeid etter at typografane hadde gått heim.

Den andre gjenstanden er enda meir spesiell. Det er ein brevopnar som eg fekk i konfirmasjonsgåve av mine to doble søskenbarn i Bøfjorden. Den har vore med meg på alle dei seks arbeidsplassane der eg var tilsett i løpet av 43 år i yrkeslivet.

Med denne brevopnaren har eg spretta opp mange tusen brev av ymse slag. Eg kan i fleng nemne lesarbrev, hatbrev, siviliserte brev, tips, pressemeldingar, bestilling av abonnement, oppseiing av abonnement (ikkje sjeldan i affekt), lesarbrev, rekningar verdt mange millionar kroner og tonnevis med offentlege dokument og unyttig reklame. Ja, lista kan lett gjerast enda lengre.

Det slår meg: Tenk om brevopnaren og kniven kunne fortelje. Dei har verkeleg sett og høyrt mykje frå sin faste plass i pennhaldaren. Det hadde vore ei interessant historie. På heimekontoret ligg desse to gjenstandane lett synlege, slik at eg heile tida blir påmint om alt det rare eg har vore med på.

I dag har ingen bruk for brevopnar på kontoret. Mengda med brev og papiraviser har minka så drastisk, at dei siste par åra eg jobba i Aura Avis brydde vi oss ikkje om å hente posten kvar dag. For 15-20 år sidan flaut det uhorvelege mengder med uopna post på pulten når eg kom tilbake frå ferie. Eg brukte fleire timar på å gå gjennom alt. Dei siste åra var denne mengda redusert til ein bunke med fire-fem brev. Det tok berre nokre få minutt å rydde opp.

Det er ikkje lenger postombering kvar dag. Eg trur vi berre må innsjå at det har ein grunn.