Eg har vore interessert i musikk i heile mitt liv. Det har vore eit langt løp, frå Finn Eriksen (sjå annan artikkel på denne sida) til country, rock, jazz, elektronika, klassisk og samtidsmusikk. Country ga eg opp tidleg, elles har eg framleis stor glede av dei andre nemnde sjangrane. Og berre for å ha gjort det klart: Eg greier ikkje ut med visesong, og avskyr kappspeling på blekkhorn - også kalla gla'jazz.
På denne sida kjem eg til å skrive epistlar, gjerne anbefalingar, om musikk som betyr noko for meg. Du får følgje med. Meininga er at det skal kome oppdateringar med korte og ujamne mellomrom.
«Musikk bør finnes i alle hjem, unntatt
i nabo-leiligheten»
Ivar Wallensteen
Ved sida av det legendariske Mark II-mannskapet, har gruppa Deep Purple hatt ulike besetningar opp gjennom åra. Organist, pianist og komponist Jon Lord var med heilt frå starten i 1968, til han ga seg i 2002. Etter mi meining var Jon Lord, ved sida av trommeslagar Ian Paice, dei to einaste som ikkje kunne skiftast ut. På kvart sitt vis...
14. juni 1971 var ein måndag. Det var den måndagen Emerson Lake & Palmer ga ut «Tarkus». Med andre ord: For ein del av oss var det ein heilt spesiell dag. Sjølv om vi ikkje visste det der og da.
Kong Henry VIII var storforbrukar av koner. Han hadde seks, og fekk to av dem halshogd.
Eg har aldri hatt noko nært forhold til Rolling Stones. Med unntak av «Sticky Fingers», tykkjer eg at mykje av det gruppa har prestert er nokså ordinært. Men det er no min smak. Nokre millionar platekjøparar på jorda har eit heilt anna syn.
Eg har aldri hatt noko sterkt forhold til jazzvokalistar, verken mannlege eller kvinnelege. Jazz er for meg først og fremst instrumentalmusikk. Men det finst unntak.
Dei beste saksofonistane har ein tone i instrumentet som gjer dei lett gjenkjennelege. Jan Garabarek er ein av desse, For meg er Dick Heckstall-Smith (1934-2004) ein annan.
I ein gammal perm med musikkutklipp fann eg Adresseavisen si lesarkåring av årets artistar og plater i 1975. Det er interessant lesing. Musikarar og album som står seg den dag i dag dukkar opp. Andre har gått i gløymeboka for lenge sidan.
Keith Jarrett (piano), Jan Garbarek (saksofon), Palle Danielsson (bass) og Jon Christensen (trommer) - det er ein kvartett som for lengst har skrive seg inn i jazzhistoria med gullskrift. I 1974 ga dei ut klassikaren «Belonging». Opp gjennom åra har eg lytta eit utal gongar til albumet, som innan sjangeren jazz er blant mine aller største...
Klassikaren og meisterverket Dark Side of the Moon (1973) ruver så kolossalt i Pink Floyd sin produksjon, at den på det næraste kastar skugge over alt det andre som gruppa laga. Eg har inntrykk av at mange har kun denne eine Pink Floyd-plata i samlinga si. Til det er å seie at dei slett ikke har gjort noko dårleg val....
Det kjem mykje spennande musikk frå Island. Blant dei som for meg ragar aller høgast, er gruppa Sigur Rós. Bandet er oppkalla etter eit av medlemmane si veslesøster, Sigurrós, som på norsk betyr «seiersrose».
